×

OPŠTI USLOVI

  • No products in cart.

NEIZGOVORENA ODBRANA

Momir Bulatović

Slobodan Milošević

 

Da je sudbina Slobodanu Miloševiću podarila bolje zdravlje i duži život – ovim rečima je, 14. marta 2006. godine u 9 sati ujutro, trebalo da započne svedočenje Momira Bulatovića u procesu koji je Haški tribunal vodio protiv Slobodana Miloševića. Svedočenje Bulatovića Milošević je smatrao krunskim u svojoj odbrani. Ali, umesto u sudnici broj jedan u Hagu, ove reči Bulatović je zabeležio u ovoj knjizi. Njen stvarni autor je, prema rečima Bulatovića, Slobodan Milošević. Momir Bulatović, svjedok odbrane, „samo ju je napisao“.

„Uradio sam to držeći se istine, ali i po instrukcijama i obavezujućim nalozima Slobodana Miloševića, koji se ovdje nalazio u ulozi advokata samome sebi.

U knjizi je konačna verzija koju je odobrio Slobodan Milošević. Sva pitanja i odgovore prešli smo i usaglasili tokom tri dana moje neposredne pripreme za svjedočenje. Knjiga je napisana prema mojim ličnim bilješkama. Pod njima podrazumijevam ogroman obim materijala nastalog tokom ta tri dana dogovaranja sa Slobodanom Miloševićem.

Plan odbrane bio je kratak i jasan. Optužnica je izgledala ovako: na sto za autopsiju postavljena je jedna država – SFR Jugoslavija. Tužilaštvo je sjeckalo leš po najosjetljivijim tačkama i zaključilo da je uzrok smrti projekat „Velika Srbija“. Naime, grupa „zločinaca“, na čelu sa Slobodanom Miloševićem, izvršila je agresiju na sve okolne države, što je dovelo do rata, masovnih žrtava i velikih razaranja. U želji da stvori etnički čiste i uvećane teritorije, „zločinačko udruženje“ je planski i masovno ubijalo, proganjalo pripadnike nesrpskih nacionalnosti, a pripisan mu je i genocid.

Međutim, kako Slobodana Miloševića optužiti za izazivanje rata kada je svakim svojim postupkom i zalaganjem on bio za mir? Kako suditi za ratne zločine onome ko je prihvatio sve mirovne planove i inicijative i čije je učešće na mirovnim konferencijama, s najviših mjesta svjetske politike, javno predstavljano kao presudno i mirotvoračko?

Odluka odbrane je bila da prikaže pravu sliku, da kaže punu istinu i time razobliči planove druge strane.

Ilustracija na koricama: Stevan Aleksić

 

PROČITAJTE ODLOMAK

 

Cena: 1200,00 rsd Obim: 328 strana

    O AUTORU

    Momir Bulatović pripada redu rijetkih ljudi i političara sa ovih prostora, koji su svojim djelom obilježili burne godine poslednje decenije dvadesetog stoljeća i prve godine novog milenijuma na crnogorskoj i jugoslovenskoj političkoj sceni.

    Kao oficirsko dijete, rođen je 1956. godine u Beogradu, osnovnu školu i gimnaziju pohađao je u Zadru, u Hrvatskoj. Ekonomski fakultet i magistarske studije završio je u ondašnjem Titogradu 1986., a doktorat iz oblasti menadžmenta je odbranio na Evropskom univerzitetu u Beogradu 2006. godine, gdje je izabran u zvanje redovnog profesora.

    U politiku je ušao na velika vrata u decembru 1988. godine, kada je kao sekretar Univerzitetskog komiteta Saveza komunista na sastanku sa crnogorskim partijskim vrhom tiho izgovorio tu gromovitu rečenicu: „Potrebno je samo da vi odete”! Ona je označila početak kraja stare vlasti u Crnoj Gori i početak takozvane Antibirokratske revolucije.

    Nakon pada starog rukovodstva, Bulatović je izabran za prvog čovjeka partije, a potom za predsednika Crne Gore, na čijem je čelu bio sve do 1998. godine. Tada ga je, u drugom krugu izbora, pod do danas sumnjivim okolnostima, svrgao sa trona njegov prvi i nekada najprisniji partijski drug Milo Đukanović, koji je stao uz skut zapadnih moćnika i usprotivio se, ne samo politici Slobodana Miloševića, nego i opstanku Jugoslavije, odnosno državne zajednice Srbije i Crne Gore.

    Raskol u Demokratskoj partiji socijalista, stranci čiji je osnivač bio upravo Momir Bulatović, doveo je do stvaranja nove, sada opozicione stranke – Socijalističke narodne partije, sa Bulatovićem na čelu. On je potom prihvatio ponudu Slobodana Miloševića da formira kabinet Savezne vlade.

    Bio je predsjednik Predsjedništva SR Crne Gore od 1990. do 1992, predsjednik Republike Crne Gore od 1993. do 1998, i predsjednik Vlade Savezne Republike Jugoslavije od 1998. do 2000. godine.

    Kraj NATO agresije na Jugoslaviju i potpisivanje Kumanovskog sporazuma, odnosno pad Slobodana Miloševića, označili su i kraj političke karijere Momira Bulatovića. Povukao se iz Socijalističke narodne partije, nakon sukoba sa prvim saradnicima oko buduće koncepcije i djelovanja stranke, a neuspješno je okončan i njegov pokušaj da formira novu, treću partiju – Narodnu socijalistiku stranku.

    Povukao se u miru i posvetio naučnom radu i privatnom biznisu.

    Pored svega ostalog sa čim se u buri života sudarao i nosio, doživio je i veliku ličnu, porodičnu tragediju: iznenadna i neizlečiva bolest je u cvijetu mladosti pokosila njegovog sina jedinca Boška.

    Skrhan neprolaznom tugom, iznenada je preminuo 30. juna 2019. godine u rodnom selu Raći, kod Podgorice.

    Kao pravi narodni tribun govorio je istinu pa ma koliko ona bila opasna. Takav je bio i kao novinar, najprije u „Univerzitetskoj riječi” u Nikšiću i Podgorici, koju je uređivao, a potom u mnogim listovima i časopisima u kojima je imao svoje kolumne. Bio je uvijek pisac sa stavom, koji ne podliježe ustupcima.

    Objavio je više desetina naučnih i stručnih radova iz političke ekonomije i međunarodnih odnosa, i nekoliko zapaženih knjiga. Poslednja je Nevidljivi lanci – moć nepostojećeg novca (Beograd 2018).

    U oblasti publicistike, autor je knjiga: Manje od igre – više od života (1991), Crna Gora – ekološka država (1996), Pravila ćutanja (2004), Neizgovorena odbrana (2006), Ekonomija i demokratija – držati glavu iznad (Podgorica 2011).

    Kao aktivan političar u doba velikih iskušenja za Srbiju, Crnu Goru i srpski narod, Momir Bulatović će u sjećanju građana ostati kao dobar, postojan, poštovani, principijelan čovek, državnik i političar. Narod i istorija pamtiće ga po dobru, a vile se grabit u vjekove da mu vjence dostojne sapletu. (Njegoš).

    Naručite knjigu:

    TOP